niedziela, 24 kwietnia 2016

Bóg kocha Ciebie i mnie

 Dzisiaj mamy 5 niedzielę Wielkanocną - wiedzieliście o tym?
Gdyby nie moja droga, droga pełna zmian to nie miałabym pojęcia, że taka jest dzisiaj niedziela.
Przecież Wielkanoc dawno już minęła i większość z nas o niej już zapomniała. Niedziela to niedziela.
A jednak w Kościele Katolickim okres Wielkiej Nocy trwa do czasu Zesłania Ducha Świętego.

Dla wszystkich, którzy chcieli by się więcej o tym dowiedzieć poniższy obrazek.


 Zastanawialiście się kiedyś co czytamy podczas Eucharystii? Kiedyś szłam zwyczajnie na mszę, nie zawsze docierały do mnie słowa Pisma św. Szczerze mówiąc nawet jak docierały, to nie za wiele z nich rozumiałam -
tak mi się przynajmniej wydawało. Ale skąd w takim razie znamy niektóre wersety z Biblii na pamięć?
Bóg ma swoje sposoby aby do nas dotrzeć i potrafi czekać latami, aż go dostrzeżemy -
DZIĘKI CI PANIE za cierpliwość !
A czy ktoś Wam kiedyś tłumaczył po co chodzimy co niedzielę na mszę?
Gdyby mi ktoś w czasach dziecięcych wytłumaczył czym w ogóle taka msza jest, to pewnie nie miałabym oporów a może tylko teraz tak mi się wydaje.
Rok temu dopiero usłyszałam, że msza a dokładnie Eucharystia (uwielbiam tą nazwę) jest dziękczynieniem.
Ludzie mówią po co chodzić do Kościoła skoro Bóg jest wszędzie? Myślę,że po to aby brać czynny udział właśnie w tym dziękczynieniu. Oczywiście zawsze macie wybór, wszak dał Wam wolną wolę i nawet jeśli nie widzicie teraz sensu aby biegać na Eucharystię - On i tak kocha Was bezinteresownie, o czym mówi dzisiejsza Ewangelia.

Ewangelia wg św. Jana 13,31-33a.34-35.
Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony.
Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi.
Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię, dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie.
Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.
Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».


Dla mnie to piękne słowa - pełne Jego miłości.  W życiu wydaje się nam, że na miłość drugiego człowieka (matki,żony,męża,dzieci itd) musimy sobie czymś zasłużyć.
A On mówi do nas, że już dawno nas umiłował. Ale jak to? Przecież jeszcze nic dla niego nie zrobiliśmy,
przecież nawet nie mamy czasu do niego przychodzić, przecież modlimy się tylko wtedy, kiedy trwoga albo kiedy sobie o Nim przypomnimy.
To proste - On kocha nas nie za coś lecz pomimo wszystko i prosi nas żebyśmy i my tak się miłowali wzajemnie. 
Panie Boże jak mam kochać miłością taką, jaką ty mnie kochasz? to zwyczajnie tak po ludzku jest trudne
do wykonania. Bo ja można kochać kogoś kto Cię na co dzień krzywdzi? jak można kochać kogoś,
kto Cię przed chwilą wkurzył? jak można tak kochać kogoś jak kochasz Ty?
Prowadź mnie Boże i nauczaj takiej miłości każdego dnia.
Kiedyś wydawało mi się to niewykonalne, teraz wiem że można - czego i Wam życzę :)

Wielu Błogosławieństw Wam życzę na cały nowy tydzień :)




"Niebo i Morze" , wreszcie Morze

Płyniemy do brzegu .... kontynuując poprzedniego posta.:)

I tak sobie żyłam przez następne lata, schorowana, nieszczęśliwa, uzależniona od innych - jednym słowem kaleka. Kaleka która nie da rady nic zrobić sama.
Przez ten chory czas : prałam, sprzątałam, gotowałam,wychowywałam dzieci, pracowałam, użerałam się dalej z facetem, który miał być takim oparciem, bez którego miałam sobie przecież nie poradzić. W międzyczasie często robiło mi się słabo, tak więc biegłam do domu, żeby jak już pisałam wcześniej w razie zupełnego omdlenia upaść wprost przed mężem, który na pewno mi pomoże, lub ewentualnie paść przed ludźmi, którzy mnie znają.
Oprócz tego, że uciekłam w chorobę aby nie podejmować decyzji o rozwodzie, to jak na chorą osobę  całkiem zwyczajnie to moje życie wyglądało.Teraz powiedziałabym nawet, że moje życie było w owym czasie coraz bardziej ekstremalne, do tego z każdym dniem byłam co raz bardziej samotna.

Wtedy nie dopuszczałam do siebie myśli o samotności, moja doba miała 36 godzin.
Robiłam mnóstwo rzeczy ....
jeśli praca - to na dwa etaty,
jeśli ludzie - to pomoc innym na każde zawołanie,
jeśli dzieci - to wyręczanie ich na każdym kroku,
jeśli dom - to ciągłe porządki, wymyślanie pysznych potraw itd
Często powtarzałam, że jestem zwierzęciem stadnym i że mogę żyć sama ale nigdy samotnie.
Co za totalna bzdura. Jakaż ja byłam wtedy ślepa - przecież już dawno byłam samotna.
Samotna wśród masy otaczających mnie ludzi, jak śpiewał Universe "...w tłumie ludzi, lecz sam..."

Pewnie wszystko opiszę w jakiś kolejnych wątkach, lecz teraz skupię się na moich lękach i chorobach aby zakończyć temat MORZA.
Jak pisałam we wcześniejszych  postach, przez moje lęki nie wyjeżdżałam nigdzie poza Nową Hutę.
Doszło do tego, że nie potrafiłam jeździć już nawet tramwajem ani autobusem, no może z małymi wyjątkami kiedy ktoś bliski ze mną jechał. Stworzyłam sobie PIEKŁO na ZIEMI, swoje prywatne więzienie, złotą klatkę. 
Pozwoliłam lękom zapanować nad moim życiem, każda próba przemieszczenia się z okolic domu w inne miejsce kończyła się napadami strachu, dusznościami, omdleniami.
Mijały lata a ja pomiędzy lękami, omdleniami i jednocześnie byciem dla innych przez cała dobę byłam coraz bardziej samotna.
Przyszedł rok 2015 a wraz z nim prawdziwa choroba jaką jest RZS.
Zastanawiałam się dlaczego Bóg zesłał na mnie taką chorobę. Czy to za karę?
FAKT!
- jestem grzesznikiem,
- pomimo całej empatii jaką mam dla innych nie zawsze byłam dobrym człowiekiem,
- nie zawsze postępowałam słusznie, często w moim życiu gubiłam drogę do Boga, szłam przez życie na fali grzechu.
Ale przecież  DOBRY BOŻE wiem już, jak bardzo jesteś MIŁOSIERNY, wiem już że KOCHASZ każdego grzesznika, wiem już że KOCHASZ ZA NIC.

DLACZEGO WIĘC DOSTAŁAM TĄ CHOROBĘ?
A co Bóg na to?......

Gdyby nie moja Lekarka rodzinna to pewnie już bym nawet nie chodziła, to ona trafnie postawiła diagnozę ale niestety nie mogła mnie leczyć w tym kierunku, ponieważ jest tylko lekarzem ogólnym. Ona mogła dać mi tylko takie leki, które  uśmierzą ból i wstrzymają stan zapalny. Jednak aby rozpocząć właściwe leczenie potrzebny był dobry reumatolog. Wysyłała mnie w różne miejsca. chodziłam (choć już ledwo) do różnych lekarzy, robiłam badania i jedyne co słyszałam to, to że mam zwyrodnienia w kościach z racji wieku.
Jakiego cholera wieku? mam dopiero 45 lat, jeżeli jestem juz nawet w jakimś wieku to jest to kwiecie wieku! 45 lat  to dla kobiety najlepszy czas! w tym wieku kobieta wreszcie wie czego chce, wie już jak to osiągnąć, jest dojrzała a jednak młoda duchem i ciałem! dlaczego wszyscy traktują mnie jak staruszkę?
Zaczęłam szukać informacji, czytałam wszystko na temat tej choroby co mi pod rękę wpadło.
Ale uważajcie, ponieważ informacje w internecie są różne i jeżeli uwierzycie we wszystko co tam wyczytacie to możecie sobie zrobić więcej krzywdy. Czytajcie, nie dawajcie za wygraną ale poszukajcie najlepszego specjalisty, bez  lekarza sami się nie leczcie. Rozsądek przede wszystkim !
Znalazłam publikacje książki Doktora Jarosława Niebrzydowskiego, przeczytałam ją jednym tchem.
Pomyślałam - jak dobrze byłoby trafić do takiego specjalisty jak on. Ok ale czy on w ogóle gdzieś ma swój gabinet?
Poszukałam,znalazłam, oczywiście że ma - w Gdyni.
Boże jedyny jak to w Gdyni? Dlaczego tak daleko? I obudziły się we mnie wszystkie moje lęki.
Do Gdyni nie pojadę za żadne skarby świata, przecież z moimi słabościami to po drodze umrę z kilka razy.

Co zrobić, co zrobić?
Szukam w Krakowie dalej. Znalazłam - terminy za pół roku. Jezu synu Dawida ulituj się nade mną,
za pól roku to już będę na wózku jeździć!
Dobra dzwonię do Gdyni, może chociaż przez telefon dostanę jakąś poradę, skoro Pan Doktor ma prywatne gabinet.
Pan Doktor przyjmuje prywatnie ale w przychodni- no to pogadałam.

Pani w rejestracji informuje mnie, że pierwszy wolny termin za trzy miesiące.
Zgoda, niech będzie-proszę mnie zapisać (a w głowie tylko jedno to 600 km, umrzesz po drodze).
I słyszę od Pani rejestratorki : " Pani Beato jeżeli to poważna sprawa, to podam Pani mail do doktora, proszę do niego napisać". Dziękuję napiszę.
Termin zarezerwowany, mam 3 miesiące żeby wymyślić jakim cudem tam dojadę a teraz piszę do doktora.

Napisałam, wysłałam wyniki badań, wysłałam zdjęcie mojej wykrzywionej ręki - poszło.
Minęły dwie godziny a tu mail od lekarza :"....Pani powinna już dawno zażywać leki, może Pani przyjechać do mnie w przyszłym tygodniu? wtorek, czy w czwartek Pani pasuje...?" .................................................................................................................................................................
.................................................................................................................................................................
UMARŁAM już teraz...... jak to w przyszłym tygodniu, na drugi koniec Polski?
jak mam to zrobić? jak sama mam tam pojechać-czym?

PANIE BOŻE dlaczego mi to zrobiłeś? nie ma innego sposobu na ulitowanie się nade mną? 
musiałeś od razu tak ekstremalnie mnie wystawiać na próbę? musiałeś mnie aż tak wysłuchać?

Odpisałam : "Panie doktorze będę w czwartek. Dziękuję za Pana serce otwarte na drugiego człowieka - dziękuje za Pana posługę".

Nie muszę Wam chyba opisywać jak wyglądał następny tydzień - mózg mi parował od myśli, strachu,paniki.  Coś mi w środku podpowiadało "...musisz pojechać sama,nie zabieraj nikogo - ODWAGI..."

Nie będę szczegółowo opisywać mojej drogi nad morze, prawda jest taka, że była to wyprawa mojego życia, cały czas ze znakami od Boga. Jechałam tramwajem na dworzec, gorliwie odmawiałam Różaniec,paciorek za paciorkiem.  Ktoś by pomyślał - oj jaka ta Beata pobożna :) a jaka jest PRAWDA? zwyczajnie ze strachu się modliłam. "Jak trwoga to do Boga" - przecież wszyscy przypominają sobie o naszym Stwórcy w momentach kryzysu, na co dzień wiemy tylko, że ON gdzieś tam jest - w tym zabieganym świecie kto by miał ciągle czas dla Boga.
No to Jezu synu Dawida ulituj się nade mną, Matko Boża pogadaj ze swoim synem niech mnie pilnuje - narozrabiał, wysłał mnie w taką podróż, to niech coś zrobi żeby mnie ratować, nie chcę jeszcze umierać - głupio by było umrzeć ze strachu. Jezu daj mi chociaż jakiś znak, że jesteś cały czas ze mną!

Na miękkich nogach wsiadam do autokaru, odwrotu już nie ma. Wyciągam Różaniec i dawaj od nowa paciorki klepie, żeby tylko nie myśleć o tym, gdzie mnie ten Jezus wysłał.
Kątem oka spostrzegam na siedzeniu obok zakonnicę, siadając uśmiechnęła się do mnie, a ja co zauważyłam? Na sutannie  "Serce Jezusowe" - to była Sercanka, to był dla mnie znak o który prosiłam!
Zapewne na ten widok szczęka mi opadła, otwór gębowy się otworzył, nawet nie chcę wiedzieć co pomyślała
o mnie tamta Zakonnica- ależ musiałam mieć idiotyczną minę :)
Od tego momentu lęki mnie opuściły, jedno co czułam to radość w sercu, ulgę, euforię, czułam się jak dziecko odkrywające świat i wszystkie cudowności wokół - rodziłam się na nowo, czułam że jadę po zdrowie!

Dojechałam, poszłam do Pana Doktora, wyszłam z nadzieją - nadzieją na dobre jutro!
Poszłam na plażę, poszłam nad morze. MORZE, stworzone przez BOGA w całej swej cudowności,
MORZE - woda dająca życie, nowe życie.  Już nigdy nie będę taka sama!

Choroba RZS -mój paradoks, myślałam o niej :
- jako o swoim krzyżu prowadzącym do jedynej drogi jaką jest śmierć,
- jako o swojej karze
A tu się okazało, że RZS wyleczył mnie z wieloletniego życia w lękach.
Zdałam sobie sprawę, że już nigdy nie będę taka sama.

Od tamtej pory minęło pół roku.
Co prawda dalej choruje, lecz mam już lekarstwa, czasami boli lecz ból jest o wiele mniejszy, bywają dni całkowicie pozbawione bólu, mogę chodzić. Strach uleciał całkowicie.
W międzyczasie byłam już dwa razy w Gdyni - zawsze jadę sama, już się nie boję, prowadzi mnie Bóg,
modlę się już dlatego,że chcę i mam za co dziękować Bogu a nie ze strachu.
Uwielbiam to miasto a kawa nad morzem smakuje doskonale :)
Jeśli taka wola Boga to może kiedyś zamieszkam nad morzem, bardzo bym chciała.
Nie wiem co dalej życie mi przyniesie, już nie planuję na lata świetlne do przodu, skoro Bóg ma dla mnie swoją drogę - najlepszą z najlepszych.

Podsumowując :
Zastanówcie się o co prosicie w modlitwie - Bóg nas słucha zawsze, nawet jeśli nam się wydaje, że jest inaczej. Jeśli nie dostajemy "tu i teraz" tego o co prosimy , tzn. że Bóg ma wobec nas inny plan.
Plan najlepszy z najlepszych ,o którym My sami w swojej krótkowzroczności nawet nie pomyślimy, taki plan
w lepszym,piękniejszym wydaniu.
Tak więc życzę wszystkim cierpliwości, ponieważ ON BÓG najlepiej nas zna i wie czego nam potrzeba.
Jeżeli mu całkowicie zaufacie, to on zatroszczy się o Was w każdej potrzebie, nie ważne czy chodzi o jedzenie, ubranie, zdrowie.... Tylko czy jesteśmy gotowi poddać się całkowicie JEGO woli, bezgranicznie ufając? Odwagi !!!

Ewangelia wg św.Mateusza mówi :
Mt 6,26-34

  26 Popatrzcie na ptaki na niebie: nie sieją, nie żną, nie gromadzą w magazynach, a wasz Ojciec niebieski je żywi. Czy wy nie więcej znaczycie niż one? 27 Kto z was swoim staraniem jedną chwilę może dodać do swojego wieku? 28 Dlaczego martwicie się o odzienie? Przypatrzcie się liliom na polu, jak rosną: nie pracują ciężko ani nie przędą, 29 a mówię wam, że nawet Salomon w całym swoim przepychu nie był ubrany tak, jak jedna z nich. 30 Jeśli zatem to ziele na polu, które dziś jest, a jutro do pieca wrzucają, Bóg tak odziewa, to o wiele bardziej was, małej wiary! 31 A zatem nie martwcie się, mówiąc: "Co będziemy jeść?", albo: "Co będziemy pić?", albo: "Czym się odziejemy?" 32 Bo o to wszystko zabiegają poganie. A wasz Ojciec niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. 33 Zabiegajcie najpierw o królestwo i o jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. 34 Nie martwcie się zatem o jutro, bo jutro samo zatroszczy się o siebie. Starczy dniowi jego własnej biedy.












sobota, 23 kwietnia 2016

"Niebo i Morze" , a może Góry

Jak minął Wam dzień ? znaleźliście chwilę tylko dla siebie? zdążyliście popatrzeć w niebo?
 Jeśli macie jakieś przemyślenia to zachęcam, żeby się nimi dzielić pod postem i z góry za Wasze wpisy dziękuję :)

Ależ piękne było dzisiaj nasze niebo.... błękitne, nieskalane chmurami, słońce rzucało na nas swój blask .....

A co z morzem? kiedy ostatni raz byliście np.nad naszym Bałtykiem?
Uwielbiam morze, "ono" od roku ratuje mi życie, zapyta ktoś w jaki sposób?zaraz Wam opowiem.

Miałam to szczęście, że byłam nad morzem kilka razy (raz nawet przez 10 dni płynęłam statkiem).
Było to dawno, dawno temu, najpierw jako mała dziewczynka z rodzicami, później jako dorosła kobieta byłam dwa razy ze swoimi dziećmi. Ale przyszedł czas ciemności i już nie tylko nad morze nie wyjeżdżałam ale nie wyjeżdżałam zupełnie nigdzie poza Kraków w którym mieszkam. Co ja mówię Kraków, nawet poza Nową Hutę nie wyjeżdżałam.
Jak to się stało?
Był rok 1997, dokładnie 01.07.1997 kiedy wysłano mnie z pracy na delegację do Żywca.
Przez tydzień czasu miałam wewnętrzne przekonanie, że nie mogę jechać tam swoim samochodem.
W tym czasie byłam zmęczona, wręcz wykończona, stres po ciągłych walkach  z moim mężem w domu całkowicie mnie wykańczał. Musiałam podjąć nową pracę, bo z poprzedniej delikatnie dano mi do zrozumienia żebym się zwolniła - " nie mamy ochoty na ciągłe użerania z Pani mężem, który wpada tu niezapowiedziany i robi awantury". Pojechałam więc autobusem.
W jedną stronę podróż przebiegła normalnie ale wracając do Krakowa zdarzyło się coś, co zmieniło następne 7 lat mojego życia. Zasłabłam w autokarze. Dobrzy ludzie na których trafiłam, jadący również tymże autokarem zaopiekowali się mną. Zdążyłam komuś podać numer telefonu do mamy i nic więcej nie pamiętam. Nagle znalazłam się w szpitalu, ale nie takim ogólnym szpitalu , okazało się jedyny szpital, który był po drodze to Szpital Kardiologiczny. Jak to piszę to ciekawe informacje mi się przypominają : pielęgniarz, który mnie wiózł na wózku, którego jak się później dowiedziałam wszyscy się bali, krążyły plotki, że jak dotknie kogoś za nogę, to ten ktoś w przeciągu tygodnia umiera (nazywali go Quasimodo, nawet był podobny) - czego to ludzie nie wymyślą :) Pamiętam, że od autobusu (głównej drogi) do szpitala trzeba było iść pod sporą górę, a w moim przypadku wieźli mnie pod tą górę. Skoro pamiętam tyle rzeczy, to chyba nie całkiem straciłam świadomość w tamtej chwili, a może po prostu łatwiej było mi zapomnieć się na chwilę - wreszcie ktoś się mną zajął.
Przebywałam w tym szpitalu przez dwa tygodnie, dwa cudowne tygodnie :)
Szpital powstał w miejscu, gdzie kiedyś było sanatorium. Wyobraźcie sobie jak wychodzicie z sali na taras...
TAK miałam wyjście na taras - taki ogromny taras.... siadacie na leżaku i oprócz pięknej zieleni wokół, widzicie przed sobą góry, a nazwa ich brzmi Trzy Korony .... TAK to są dokładnie te znane wszystkim Trzy Korony :) Tak można chorować ;)
Podczas pobytu poznałam tam kilka wspaniałych osób-pacjentów, którzy to każdego dnia przekazywali mojej skromnej osobie oraz innym jak piękne jest życie, pomimo że sami umierali.
Wspomnę o nich bo na prawdę warto. Poznałam Monikę zwaną w szpitalu Babcią Moniką, miała w tamtym czasie 80 lat i walczyła z chorobą, taką jak gangrena - chcieli ją uratować ale nie mogli amputować jej nogi, ponieważ w operacji przeszkadzały jej inne choroby. Tak więc męczyła się Babcia Monika, każdego dnia walczyła z bólem. Jej tarczą i mieczem był przepiękny uśmiech oraz fantastyczny humor którym zarażała innych.
Drugą osobą był Romek - wtedy miał niespełna 40 lat i umierał na raka, to była jakaś forma której nie dało się operować, chemia nie pomagała, tak więc czekał na moment aż go Pan do siebie zawoła.
Romek był drugą osobą po Babci Monice równie uśmiechniętą, kawały które opowiadał kładły na kolana.
Trzecią osobą była kobieta w wieku 60 ciu lat, ciężko schorowana na serce. Nie pamietam jak miała na imię ale pamiętam, że jak ją zobaczyłam była czarna od słońca, myślałam wtedy, że przywieźli ją na oddział prosto z Majorki - ale jak się później okazało, to nie była Majorka.
Jak wyglądał nasz dzień?
Rano jak w każdym szpitalu badanie krwi, pomiar temperatury, później część szła na zabiegi, część odpoczywała za zewnątrz lub w swoich łóżkach.
 A my?
Zasiadaliśmy na tarasie, Pani Majorka od pierwszych do ostatnich promieni słońca leżała na leżaku podtrzymując swój kolor gorzkiej czekolady, Romek przywoził na wózku Babcię Monikę i razem podziwialiśmy krajobraz, obserwowaliśmy kogo Quasimodo danego dnia przewozi na badania i z zapartym tchem patrzyliśmy czy nie łapie przy tym za nogę - miał przy tym niezły ubaw :) Tak było w słoneczne dni, chociaż były momenty, że trzeba było siedzieć w środku ponieważ ulewy były ogromne.
Tak mijały dni przeplatane lekami, badaniami, rozmowami. Po kolacji wszyscy kładli się grzecznie do swoich łóżeczek i czekali na ciszę nocną..... ale nie po to żeby zasnąć, tylko po to żeby jak światła pogasną przemieścić się cichuteńko do sali Babci Moniki :) dopiero wtedy zaczynały się rozmowy o życiu i śmierci, ależ Ci ludzie dużo dobrego wtedy w moim życiu uczynili.
No dobrze a zapytacie co z morzem? będzie i morze ale to długa droga zanim do niego dotarłam....

W czasie mojego pobytu w szpitalu była pierwsza powódź w Polsce, tak więc patrząc z tarasu widziałam zalane a później zerwane ulice, połamane drzewa itd.  To spowodowało, że przez kilka pierwszych dni nie można było z Krakowa do mnie dojechać. Później wszystko wróciło do normy a ja po dwóch tygodniach do domu. Wykryto u mnie defekt płatka zastawki mitralnej serca. Dostałam leki do doraźnego stosowania, zalecono odpoczynek i mniej stresu. Odpoczynek i mniej stresu kiedy jestem w momencie, gdy moje małżeństwo się rozpada. W momencie kiedy kłótnie nie mają końca, a alkoholizm mojego męża sięga zenitu i myślę tylko o tym rozwodzie - żeby to się już skończyło, żeby to się skończyło. Jak to cholera zrobić?
Co zrobić, żeby nastał spokój? Co zrobić, żeby On mnie wreszcie zauważył,że jestem, że czuje, że oddycham... chociaż już ledwo oddycham....że mam już dość Jego alkoholizmu.....i dzieci też mają dość.
Próbuję ratować to małżeństwo praktycznie od jego początku ale wszelkie próby nie przynoszą nic, prócz jeszcze większej frustracji. No cóż muszę wreszcie podjąć decyzję o rozwodzie, bo inaczej skończę w domu wariatów albo na cmentarzu.
Tak więc wróciłam do domu, poszłam  z wynikami i diagnozą do swojej Internistki i od razu stałam się wręcz nieuleczalnie chora. Pani Doktor stwierdziła, że teraz to muszę bardzo uważać, ponieważ w każdej chwili mogę zasłabnąć, stracić przytomność itp. Ale przecież wg lekarzy ze szpitala nic wielkiego mi nie było, więc o co chodzi? Ok będę uważała.
I tak mijały kolejne dni a ja .... coraz bardziej chora,każde wyjście z domu nawet na zakupy kończyło się tym, że słabłam w różnych miejscach,w nocy miałam lęki, że jak zasnę to na pewno się nie obudzę.... stawałam się coraz bardziej uzależniona od innych ludzi, w tym męża.
Nie zastanawiałam się wtedy, że w chwilach słabości nigdy nie traciłam przytomności, było mi tylko słabo, czasem kręciło się w głowie i tyle, więc co sił w nogach biegłam do domu, żeby w momencie jak już padnę nieprzytomna na podłogę być blisko tych którzy mnie znają ..... Teraz wydaje mi się to absurdem, lecz wtedy jak już mówiłam żyłam jak umiałam, żyłam w ciemności, oczy miałam zachlapane błotem.
A co z mężem? Co z rozwodem? No jak to co, przecież osoba tak chora jak ja, za jaką się w tamtym momencie uważałam raczej nie może sama funkcjonować?  Raczej? Na pewno NIE może.
A kto wychowa moje dzieci skoro jestem taka chora? A kto zarobi na dom skoro jestem taka chora? Trzeba zacisnąć zęby i poddać się, tylko tyle zostało. No, można jeszcze liczyć na cud, że chłop się ogarnie i zajmie wszystkim. Można.....
Teraz to wiem, że byłam tak wyczerpana, że choroba w tamtym momencie była dla mnie ratunkiem, uciekłam w nią w piękny sposób, żeby tylko nie podejmować decyzji o rozwodzie.
Teraz to wiem, wtedy myślałam inaczej, wtedy byłam w 1000% chora.
A jak to wygląda z Waszymi lękami? Z lękami Waszych bliskich?
Rozglądnijcie się dookoła, spróbujcie zauważyć ludzi z którymi na co dzień przebywacie - może potrzebują Waszej pomocy, a może Wy jej potrzebujecie. Nie bójcie się mówić, zacznijcie ściągać maski, zacznijcie żyć w PRAWDZIE nie udając kogoś kim nie jesteście. Słabość nie jest żadną wadą, każdy ma prawo do chwil słabości - kobieta, mężczyzna, dziecko. Nie ważne czy jesteście biedni, czy bogaci, nie ważne czy jesteście sprzątaczką, czy prezesem - KAŻDY MA PRAWO DO CHWIL SŁABOŚCI.  Tylko pamiętajcie, że takie lęki nie pochodzą od Boga i trzeba im najszybciej stawić czoło, nie traćcie czasu, który macie tak jak ja to zrobiłam.

2 Tymoteusza 1.7: „Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i powściągliwości.” Duch bojaźni i nieśmiałość nie pochodzi od Boga.

Z góry przepraszam, ponieważ miał być temat morza a tu góry, słabości, lęki.
No cóż - jak zaczynam pisać to nigdy nie wiem co przyniesie następny "klik" klawiatury, ponieważ nie przygotowuję sobie tekstów wcześniej, tylko piszę z serca.
Tak więc zanim dojdę do tematu morza to bądźcie cierpliwi, wszak MORZE jest głębokie i szerokie
a jak widać do brzegu mi jeszcze trochę zostało ;) dopłynę w następnym poście - tak mi się teraz wydaje ....




 

czwartek, 21 kwietnia 2016

Słowo na dzisiaj "Niebo i Morze"

A potem Bóg rzekł: «Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich!» Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to sklepienie niebem.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.
A potem Bóg rzekł: «Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha!» A gdy tak się stało, 10 Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, 11 rzekł: «Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona». I stało się tak. 12 Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział, że były dobre. 13 I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci. 

Piękny poranek dzisiaj mamy - dzień dobry :)

Jak to czytam, to wyobrażam sobie bezmiar wód, które obejmowały wszystko wokół zanim je Bóg rozdzielił.
Ciekawe jakie one były - te wody oczywiście : może przejrzyste, niczym nieskalane?
a może mętne, przez które i tak nic więcej byśmy nie widzieli?....
ale co by to wtedy dało skoro nic poza wodą nie było widać,nie mogło być widać bo niczego więcej nie było....zresztą kogo to wtedy obchodziło, przecież człowieka też nie było - a tylko człowiek jest taki dociekliwy, wnikliwy i jedynie człowiek ( poza Bogiem oczywiście ) potrafi docenić i podziwiać bezmiar piękna jakie nas otacza....
Właśnie przyszło mi na myśl, że czasem w naszym życiu też tak jest, że albo widzimy wszystko mętne, brudne, jakby nam ktoś pomazał oczy błotem lub nawet jeśli widzenie nasze jest czyste to i tak ciężko nam zobaczyć cokolwiek jakby niczego poza pustką nie było....
Stworzył Bóg przez dzień drugi i trzeci tyle wspaniałości, które nam teraz służą każdego dnia :)

Zastanówmy się czym dla nas jest NIEBO I MORZE.
Kiedy ostatni raz patrzyliście w niebo? kiedy zastanawialiście się :jakie ono jest? co się tam w górze kryje? czy to tylko niebieskie sklepienie,czy może jest tam jednak coś więcej? a skąd wiadomo, że jest niebieskie-kto wymyślił taką właśnie nazwę? skąd wiadomo,że niebieski to jest właśnie niebieski?
A kiedy byliście ostatnio nad morzem? czy w ogóle byliście nad nim? a czym dla Was jest morze, ogólnie woda?widzieliście spienione fale? a kto nazwał falę-falą?

Ot i wymyśliła baba - nie masz się czym kobieto zajmować tylko od rana takie filozoficzne pytania Cię naszły?
Haha mówiąc po polskiemu "ano mam" i właśnie biegnę do pracy, a Was zostawiam z tymi pytaniami, może znajdziecie chwilę w tym zabieganym świecie aby pomyśleć nad tym co nas otacza.
Ja w ostatnim czasie miałam sporo takich momentów, chętnie się z Wami nimi podzielę.
Zanim to jednak zrobię zostawiam Was z Waszymi przemyśleniami .... i minął poranek dnia trzeciego....

Fale świecą jak szkiełka czeskie
i szepcą, by się morza nie bać,
choć jest jak połowa nieba:
równie pełne śmierci i niebieskie.
 
Dobrego dnia życzę wszystkim :)

Krótkie słowo na dzisiaj " Pan Bóg a człowiek"





Dzisiaj będzie króciutko, lecz zachwicił mnie pewien cytat którym muszę się z Wami podzielić.

Może na tym polega bycie człowiekiem… 
Bóg jest jak horyzont mojej egzystencji  powiedział Teolog K. Rahner: ja idę w Jego stronę, coraz bliżej i bliżej, ale nigdy nie dochodzę tak blisko, by móc Go dotknąć. Ale gdy popatrzę w tył, z pewnej perspektywy, to mówię: cały czas był ze mną…

Przedziwny jest ten Pan Bóg…



Dobrego dnia Wam życzę, do następnego kroku   :)

środa, 20 kwietnia 2016

Słowo na dzisiaj - POCZĄTEK -" Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię..." ,"...Na początku było słowo..."

"Od słowa do życia" -New Life ... Old life

Wstałam dzisiaj w dość refleksyjnym nastroju.... wyglądnęłam przez okno... odrobina słońca, ptaki śpiewają, lekki wiatr (choć niestety chłodny ), ludzie pędzą do pracy..... niby normalnie, zwyczajnie, dzień jak co dzień lecz jednak coś się ostatnio zmieniło - tylko co ? .... już wiem, to JA się zmieniłam :)

A może by TO jak postępowała zmiana oraz TO co zaszło we mnie opisać ?
Kurcze co prawda nie mam natury ekshibicjonisty ale może jednak nadszedł czas popełnić jakiegoś bloga ;)
O niektórych sprawach łatwiej pisać niż mówić, więc dlaczego nie ?
A może by TO komuś pomogło w jego życiu?

W takim razie do dzieła ! Od czego tu zacząć ?


STARY TESTAMENT --->Księga Rodzaju--->DZIEJE POCZĄTKÓW ŚWIATA I LUDZKOŚCI
Świat stworzony przez Boga1
1
Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch2 Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień pierwszy.

Kilka słów na początek kim byłam, kim jestem, kim będę.
 
Dlaczego akurat fragment z Biblii ? Ponieważ jestem wierząca ! Nawet gdybym nie była to i tak z pewnością chciałabym wierzyć, że stworzył mnie ktoś wielki, nigdy w życiu nie chciałabym być podobna do małpy,chociaż bardzo kocham zwierzęta :)


Niedługo kończę 46 lat, byłam dziewczyną-dorosłam, jestem kobietą, - kobietą pracującą, jestem matką dwójki dorosłych już dzieci, , byłam żoną - nie udało się jestem rozwódką, byłam młoda - za dwa miesiące będę babcią ale dalej czuję się młodo, byłam zdrowa - teraz jestem chora.

Żyłam różnie, żyłam jak umiałam, jak wielu z Was nakładałam codziennie na twarz różne maski, żeby nikt nie zauważył, że pod skórą twardej babki jest człowiek, który boryka się tak jak inni z przeciwnościami tego świata - człowiek, kobieta, słaba istota, która na potrzeby świata, rodziny, przyjaciół musi być silna - bo kto jak nie ona, bo kto jak nie JA. Żyłam jak umiałam - żyłam w ciemności. Teraz zaczynam żyć lepiej - żyć w świetle, bo światło jest dobre, bo światło jest życiem.

Czytacie ?
pewnie zauważyliście "byłam zdrowa-teraz jestem chora"
i  co sobie pomyśleliście ?
Pewnie umiera - to ją wzięło na rozważania o życiu, o zmianie, przecież większość umierających już tak ma, że przed śmiercią chcą się wygadać, wzbudzić w ludziach emocje, może komuś łezka się poleje i politują się nad biedną istotą .... i sensacja będzie - teraz wszyscy żeby zaistnieć, zainteresować czymś bazują na tragediach,ewentualnie na erotyce (delikatnie mówiąc), w ostateczności na aferach miłosnych itd

Muszę Was rozczarować - nie umieram, a przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Zresztą kto z nas wie, kiedy czeka nas zejście z tego świata - jeden Bóg zna tylko datę i godzinę, kiedy zechce nas do siebie zawołać, ale to że nas zawoła to pewne :)
Wracając do choroby, no cóż niestety jest to faktem że jestem chora, w zeszłym roku przyplątał się taki RZS i muszę z nim walczyć. RZS - reumatoidalne zapalenie stawów. Jedni powiedzą - teraz wszystkim coś dolega, a stawy to nic takiego... inni powiedzą, że przecież wystarczy iść do lekarza i już...
RZS to franca, może i nie zabija ale skutki nie są przyjemne - życie w codziennym bólu, opuchnięte lub wykrzywione wszystkie stawy, trudno się czasami poruszać... jest dobrze, jeśli leki działają, jest rewelacyjnie jeśli w naszym ukochanym kraju znajdziemy specjalistę, który w cudowny sposób postawi dobrą diagnozę - mnie udało się to dopiero po prawie roku łażenia po lekarzach. Niestety musiałam przejechać cała Polskę ażeby takiego specjalistę znaleźć, niestety trochę późno i teraz leczenie będzie długie. W najgorszym przypadku niektórych może czekać wózek inwalidzki.
Choroba pojawia się wtedy, kiedy układ immunologiczny przestaje funkcjonować. Przy okazji pamiętajcie - nie faszerujcie się antybiotykami z byle powodu, ponieważ to może być pierwszy krok do zaburzenia waszego układu odpornościowego, a potem już tylko mały kroczek do tego typu chorób.
Tak jestem chora lecz ja się nie poddam i walczę.
To w takim razie po co ten blog ? Jakie zmiany we mnie zaszły, że postanowiłam go pisać ?

Myślę, że zmiany zachodziły powoli aż wreszcie zapragnęłam  życia W PRAWDZIE, nie udając niczego i nikogo kim nie jestem - chcę żyć naprawdę a nie wegetować i ubierać każdego dnia maskę pt. "dziś nazywam się" , tak by ludzie w pełni mnie  akceptowali.


Właśnie zdałam sobie sprawę, że na koniec I klasy szkoły podstawowej za dobre wyniki w nauce dostałam nagrodę - książkę pod właśnie takim tytułem "Dziś nazywam się..." - nawet ją mam do tej pory ale nie pamiętam o czym ona była (chyba czas przeczytać ) :)

O jaką PRAWDĘ chodzi ? myślę, że to temat na następny post.




Pozdrawiam wszystkich, jeżeli kogoś zainteresowałam to zapraszam do czytania dalej.







Wypłyń na głębie